Vissi d'amore

Wanneer een jongen je zegt dat hij kunst interessant vindt

dan bedoelt hij dat hij meisjes die van kunst houden interessant vindt.

En dan vooral de vorm,

niet zozeer de inhoud.

Wanneer mijn moeder mij ‘s winters vraagt of ik mij ook wel eens alleen voel

geef ik haar altijd weer dat voorbeeld.

Daar moet ze dan om lachen;

steeds vaker beginnen wij elkaars taal te begrijpen.

Wanneer ik bij haar ben observeer ik de inhoud van haar koelkast,

controleer deze op onregelmatigheden.

Mijn moeder is suikerpatiënt en

ik weet wat het betekent wanneer er een fles cola in de koelkast staat.

Iedere ochtend weer ga ik met de waarheid naakt.

Als het ware een frisse start, of liever een eerste ontmoeting,

meng ik warm en koud water in de hoop een beetje meer balans te vinden.

Ook zij weet inmiddels hoe laat het is wanneer ik een week niks laat horen.

Zodra de betekenis van de woorden naar de spaties,

van de zinnen naar de witregels verschuift,

ben ik van de radar verdwenen.

Ik weet dat het contrast tussen rumoer en stilte ook voor jou vaak hard is.

Ergens op die grens grijp ik naar de pen,

omdat ik weet dat er is geen sterker wapen is.

Ik kan je helpen wat minder in zwart en wit te denken,

maar vind zelf ook geen woorden in nuances,

enkel houvast in routines.

Leer steeds beter begrijpen waar jij en ik vandaan komen en

vraag me steeds vaker af waar de buien heen trekken

zodra ze van de radar verdwijnen.

Niet álles komt goed – en misschien is dat maar goed ook

Er zijn een hoop dingen die ik niet meer weet
over jou, en mezelf. 
Sinds je weg bent 
gaan er steeds vaker dagen voorbij die ik niet kan navertellen.
Verbrand je nog steeds je lippen aan je koffie? En
wat zei je blik al die keren dat je me toefluisterde
dat het wel goed zou komen, terwijl -
stiekem wist je de waarheid allang.
Steeds vaker schrok je wakker van
de realiteit die onder je ogen kwam;
niet álles komt goed - en misschien is dat maar goed ook.

Ik denk nog vaak terug aan vroeger -
hoe ik als kind alles dacht te weten.
Ironisch eigenlijk, hoe des te ouder je wordt,
des te meer je komt te weten dat je niet alles kan weten.
Enkel kan vergeten
waar het echt om draait -
ik vat het al een tijdje niet.
Sinds je weg bent
kent mijn brein het verschil tussen gedachten en gebeurtenissen niet.
Daarom blijf ik maar aan je denken -
ik weet ook wel dat gedachten geen feiten zijn
maar dat maakt ze nog niet minder echt.

Ik ben even wispelturig in het verkeer als in de liefde -
daarom heb ik nog steeds mijn rijbewijs niet gehaald
en vice versa.
Mijn rijinstructeur vertelt mij vaak:
Er gaat een moment komen dat je dit niet meer kan navertellen
als je niet stopt met dagdromen.
Ik zeg ‘sorry’ en
‘er zijn wel meer dingen die ik niet meer te weten zal komen.’

Want sinds kort sta ik enkel nog op met schaamte en
andere kwetsbaarheden, zoals mijn vrijheid en
wrede nieuwsberichten over andermans gebrek daaraan
tonen tegenwoordig mijn privilege aan.
Twee keer scrollen later wordt geadverteerd met matrassen
die zouden passen bij mijn hoogstpersoonlijke slaapgedrag.
Ik wil Auping bellen dat ik überhaupt niet meer slaap tegenwoordig.
Flikker op met je Auping nights, better days,
de dagen worden niet beter -
jullie zouden beter moeten weten.

In plaats daarvan besloot ik vanavond jou te bellen -
dat deed ik anders nooit.
Ik zette je op de luidspreker, zachtjes vroeg je wat er was. 
Ik zei: ‘Er is niks, maar alles is me gewoon even te veel.
De wereld, haar zwaarte en hoe mooi ik haar vind.
Alsof ze op mij rust, terwijl het natuurlijk andersom is;
ik rust op haar en juist dat houdt me wakker. 
Dus, zeg eens eerlijk; ik wilde je het al een tijdje vragen, maar 
heeft het nog zin om me zorgen te maken?’
Je probeerde je groot te houden, dat kon ik horen aan je stem. 
Je zei: ‘Ik weet niet of je het al wist, maar
niet álles komt goed - en misschien is dat maar goed ook.’